احکام و قوانین از یک نگاه به فردی و اجتماعی تقسیم می شود که هر کدام حیط? مخصوص خود را دارند که اگر با هم خلط شوند، آدم دچار برداشت های اشتباه می شود. مثلاً اگر فردی بخواهد آزادی را که مربوط به حیط? احکام فردی است به احکام اجتماعی سرایت دهد، دچار اشتباه شده است، چون اصلاً خاصیت احکام اجتماعی طوری است که آزادی در آنها معنا ندارد، چون این قوانین بر طبق مصلحت اجتماع وضع شده است نه مصلحت هر فرد به تنهایی لذا آزادی فردی در این قوانین بی معناست. در هر جامعه و حکومتی قوانینی با توجه به مصلحت کل افراد آن جامعه وضع می شود که همه ملزم به رعایت آنها هستند. شاید دیده باشید که در برخی کشورها، دولت و حکومت حتی در چگونگی نمای ساختمان ها هم ورود می کند و مالک را ملزم به نوع خاصی از معماری می کند که این به جهت زیبایی شهر است که بر طبق مصلحت کل افراد در نظر گرفته شده است، طبق این مطلب هر جایی که قانونی طبق مصلحت جامعه وضع شد، همه ملزم به رعایت آن هستند هرچند میل شخصی شان خلاف آن باشد.

تعجب می کنم از برخی افراد که این روزها مصلحت خودشان را به مصلحت جامعه ترجیح می دهند و دم از آزادی در برخی احکام اجتماعی می زنند. آزادی که نتیجه ای جز بی بند و باری ندارد.