ایام الله یکی از خوبی هایی که دارد این است که زمینه برخی از کارها را برای ما فراهم میکند. گاهی اوقات شروع یک فکر جدید، گاهی شروع یک کار جدید، و گاهی هم یک تغییر جدید و.... .

به نظرم یکی از کارهایی که خوب است در ایام فاطمیه امسال شروع کنیم این است که

• اولاً بدانیم اهل بیت علیهم السلام مجرای فیوضات الهی هستند. یعنی هر چیزی که میخواهد به ما برسد از طریق این انوار مقدسه است «بِیُمنِهِ رُزِقَ الوَری‌ وَ بِوُجُودِهِ ثَبَتَتِ الأرضُ و السَّماء» (زاد المعاد، علامه مجلسی، ص 422؛ مفاتیح الجنان، شیخ عباس قمی، دعای عدیله.)
• ثانیاً بدانیم که اسباب ظاهری که در این دنیا هست نیز با اذن این وجودات مقدسه کارساز هستند
• ثالثاً تصمیم بگیریم که در تمامی کارها به ایشان متوسل شویم.

به تعبیر علامه مصباح رضوان الله تعالی علیه «هر کاری که می‌خواهید انجام دهید یک توسل به ائمه انجام دهید. خداوند تعالی اراده کرده است تمامی فیوضات را از طریق اهل بیت علیهم السلام عنایت نماید.» (نقل به مضمون)

شبهه‌ای در بحث جریان شهادت حضرت زهرا سلام الله علیها مطرح می‌شود که چرا با وجود حضرت علی علیه السلام و جناب «فضه» خادمه بی‌بی در خانه، خودِ حضرت زهرا در پشت درب منزل آمدند، اگر ما بودیم اجازه میدادیم که در هجوم دشمنان، همسرمان در پشت درب حاضر شود؟!

در جواب می‌گوییم که در این شبهه جریان شهادت حضرت به صورت کامل و دقیق مطرح نشده است. که هجوم به منزل، در دو مرتبه رخ داده است. در مرتبه اول صحابه حضرت امیر را از منزل بیرون رفتند. در مرتبه بعدی تنها حضرت علی علیه السلام و حضرت زهرا و خادمه و فرزندان در منزل بودند. در اینجا هم باز دو مرتبه حضرت امیر به پشت درب منزل آمدند و در مرتبه آخر حضرت زهرا به پشت درب آمدند تا با هجوم کنندگان صحبت کنند و با توجه به توصیه های که پیامبر اکرم نسبت به وجود ایشان داشتند، عده ای از هجوم به منزل منصرف شوند و همین اتفاق هم  افتاد و عده‌ای با شنیدن صدای بی‌بی دو عالم منصرف شدند و خطاب به نفر اصلی این جریان گفتند که «إن فیها فاطمه» یعنی در این منزل حضرت زهراست و آن فرد هم در پاسخ گفت «و إن» یعنی هرچند فاطمه هم در این منزل باشد، باز به منزل حمله خواهیم کرد. و بعد به درب سوخته لگدی زد و آن ماجرا پیش آمد. لذا در دومین هجوم به منزل، دو مرتبه خود حضرت علی علیه السلام به پشت درب منزل آمدند و در مرتبه سوم هم بی‌بی دو عالم صرفاً برای موعظه و دفاع از ولایت و پشیمان کردند عده‌ای آمدند.

مطالعه در این زمینه:

از منابع شیعه:1- کتاب سلیم بن قیس هلالی؛ 2- کتاب الاحتجاج ج1

از منابع اهل سنت:کتاب الامامه و السیاسه  ج1

در بخشی از خطبه فدکیه می‌خوانیم «وَ طاعَتَنَا نِظَاماً لِلْمِلَّةِ، وَ إمَامَتَنَا أَمَاناً مِنَ الْفُرْقَةِ»، یعنی«اطاعت» ما را باعث نظم یافتن ملت ها و امامت مان را برای رهایی از تفرقه قرار داده است.

عبارتی که امروزه هم جای عمل دارد. اطاعت از ولی جامعه......

ما اگر بخواهیم از متن یک نویسنده برداشتی داشته باشیم، نمی توانیم صرفاً با مراجعه به بخشی از یکی از کتاب های او نظر قطعی ویرا در زمینه ای بدست بیاوریم. نیاز است که آن متن را در کنار همه نوشته های او قرار دهیم و بعد نظریه ای را به او نسبت دهیم. در بحث آیات و روایات نیز به همین صورت است. ما اگر میخواهیم نظریه ای را به دین نسبت دهیم نمیتوانیم بی تفاوت نسبت به دیگر گزاره های دینی باشیم و نمیتوان صرفاً با استناد به یک گزاره، مطلبی را به دین نسبت دهیم. بلکه اگر بخواهیم تشبیهی داشته باشیم. دین مثل یک پازلی است که هر تکه آن را باید در کنار دیگر تکه ها قرار داد و معنای آن را بدست آورد.

در باب تحقق وحدت حوزه و دانشگاه هم مسئولین و هم دانشجویان و طلاب وظایفی به عهده دارند. فارغ از مسئولیتِ مسئولان که بارها و بارها از سوی بزرگان مطرح و بررسی شده است به نظرم دانشجویان و طلاب نباید از نقش اساسی خود غافل شوند. حداقل کاری که باید از سوی دانشجویان و طلاب صورت گیرد این است که خود را اصل و دیگری را فرع ندانند.

اصل و اساس همان علم و رسیدن به حقیقت است. با این نوع نگاه است که رفتارها اصلاح میشود. دانشجویان به سمت معارف حورزوی حرکت میکنند و حوزویان نیز از دستاوردهای دانشجویان در رسیدن به حقیقت استفاده کنند. در غیرانیصورت اگر هر گروهی خود را به حق و دیگری را بیسواد تلقی کند، هیچ تعاملی شکل نمیگیرد چه رسد به وحدت.

می دانیم که انسان با مرگ از بین نمی رود بلکه مرگ همچون پُلی است که انسان بوسیله آن از یک طرف آن به طرف دیگر می رود. ما با اعمال مان در واقع داریم فردی که آن طرف پل است را می سازیم. اعمال ما چیزی جدای از ما نیستند بلکه با اعمال مان، خودمان را می سازیم. اگر خوب بسازیم، برای او جز خوبی انتظار نمی رود و اگر بد بسازیم، جز بدی برای او نیست. دقیق مثل زمانی که شما یک آدمکی را ساخته اید اگر یک آدمکی را با ماده ای بدبود ساخته اید نباید انتظار بوی خوش از آن داشته باشید.یکی از چیزهایی که ما را خوب می سازد تعظیم شعائر الله است. مثل جشن گرفتن غدیر و یا روضه های محرم.

نوع نگاه ما و اندیشه و بینش ماست که گرایشات و تمایلات ما رو شکل میدهد و  تمایلات ما را به سمت افعال می کشاند. پس ضرورت داره که بینش ها رو درست کنیم. نمیشود از کسی که فکرش این است که کمک به دیگران سبب خسارت اوست، انتظار کمک مالی به مؤسسه و خیریه ای رو داشت. از این رو باید پایه ها رو درست کرد. البته این به این معنا نیست که رفتار تأثیر در بینش ها ندارند. گاهی اوقات با اشتباهات مکرر، ایمان مان را از دست میدهد. قران شریف می گوید: «ثُمَّ کَانَ عَاقِبَةَ الَّذِینَ أَسَاءُوا السُّوأَى أَنْ کَذَّبُوا بِآیَاتِ اللَّهِ وَکَانُوا بِهَا یَسْتَهْزِئُونَ»