دوستان لطفا نظرات خود را بنویسید

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیم

ممکن است که عزیزی اینطور شبهه داشته باشد که همه ی کسانی که نامزد میشوند یکی هستند و همه ی حرف ها و وعده هایشان برای قبل از رأی آوردن است و به محض اینکه رأی میاورند آنها هم کاری نمیکنند پس من چرا خودم را خسته کنم و بروم رأی بدهم. جوابی که به ذهن بنده حقیر میرسد این است که پاسخ این سوال و شبهه را از حیث شرعی و عقلی اینطور میتوان مورد بررسی قرار داد : اولین جواب را میتوان از حیث شرعی و مذهبی اینطور بیان کرد که حضور در انتخابات یک وظیفه شرعی است و جواب بعدی را از حیث عقلی میتوان اینطور تبیین کرد که اولا اینکه انسان برای حفظ آنچه که به زحمت به دست آورده است تلاش بسیاری میکند و این یک امر مسلم است که حضور در انتخابات سبب حفظ و تقویت نظام میشود، نظامی که خون ها برای تشکیل و حفظ آن ریخته شده است و ثانیا چه ما در انتخابات شرکت کنیم و چه شرکت نکنیم این انتخابات برگزار میشود و رئیس جمهور و اعضای شورای شهر انتخاب میشوند پس عقل حکم میکند که انسان در انتخابات شرکت کند و فرد مورد نظر خود را انتخاب کند و بر فرض اینکه کسی بگوید من کسی از نامزدها را قبول ندارم اینطور به آن جواب میدهم که به هر حال یکی از نامزدها به افکار این فرد نزدیکتر است و تنش کمتری با او دارد پس باز هم عقل حکم میکند که انسان کسی را انتخاب کند که تنش کمتری با او دارد.

به امید حضور حداکثری

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیم

بندگی در مقابل آزادی است. بندگی متعلق های متفاوتی دارد، از متعلق های کوچک و حقیر تا متعلقی که حدی ندارد و از تفکر در ذات آن نهی شده. هیچ فردی نمیتواند ادعا کند که بندگی چیزی و یا کسی را نمیکند، فرد یا زیر پرچم حق ایستاده و یا زیر پرچم کفر، منطقه ی خاکستری وجود ندارد، فرد یا در زمینه و راستای نفس خود بندگی میکند و یا از نفس خود خارج شده است و از خود گذر کرده است، و اصلا خود را چیزی حساب نمیکند تا برای خود حقی قائل شود. انسان با کمی دقت و تأمل به این مطلب میرسد که سزاوار نیست انسان خود را در گروی چیزی یا کسی قرار دهد که یا از او پست تر و حقیرتر است و یا مثل اوست.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیم 

برای حرکت انسان باید فاصله ای را حس کند. فاصله ی بین آنچه که هست و بین آنچه که باید باشد. برای رسیدن و پی بردن به آنچه که باید باشیم نیاز است به توانایی هایمان نگاهی بیاندازیم و دقت کنیم افرادی که چنین دارایی ها را درطول تاریخ داشته اند به کجا رسیده اند و یا میتوانسته اند برسند. البته یکی از اهداف ارسال رسل نیز همین است که ظرفیت ها و حد مطلوب را به ما نشان دهند تا حرکت صورت گیرد. و به همین دلیل  لحظه ای غفلت که ما را از حرکت باز دارد خسران است.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیم

لازمه ی حرکت کردن، برخورد با موانع است، کسی که سکون دارد به مانعی نمی رسد لذا کسی که به سوی الله حرکت میکند طبیعتاً به موانعی مثل بیماری،کمبودها و... می رسدو این مطلب توضیح این بیت است که«هر که در این درگه مقرب تر است جام بلا بیشترش می دهند». آنچه مهم است عبور صحیح از این موانع است، عبوری که انسان صدمه ای نبیند و حتی خدشه ای به او وارد نشود. عبور از موانعی که چاره ای جز بودن آنها نیست بلکه برای ساخته شدن لازم اند. البته در برخوردها سایش و اصطکاک وجود دارد که انسان با توجه و ذکر خدا باید جلوی خراب شدن را بگیرد و این سایش ها را تعمیر کند. در اینجاست که هر لحظه غفلت انسان را به سوی خراب شدن کمک میکند.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیم

گاهی در زندگی اصل هایمان فرع میشود و فرع هایمان اصل. لذاست دغدغه ای را که باید برای اصول زندگی مان داشته باشیم برای فروع خرج میکنیم.وظیفه اصلی زن شوهر داری و تربیت بچه هاست، که بعضی اوقات این وظیفه رتبه اول جایش را به رتبه های دوم و سوم و فرعی مثل شاغل بودن میدهد.اگر خانم بداند که کار اصلی او شوهرداری و تربیت بچه هاست دیگر خانه داری را اهانت نمیداند بلکه این کار را وظیفه ی درجه ی اول خود میداند.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیم

رابطه ی بین انسان و دین به دو صورت میتواند باشد، یکی اینکه انسان در دین داخل شود و دیگر اینکه دین در انسان داخل شود. اینکه انسان در دین داخل شود یعنی دین فقط لباس ظاهری برای انسان میشود کما اینکه قرآن این حرف را برای عده ای در برهه ای از صدر اسلام اینطور میگوید:« وَرَأَیْتَ النَّاسَ یَدْخُلُونَ فِی دِینِ اللَّهِ أَفْوَاجًا »، به خلاف زمانی که دین در انسان داخل میشود یعنی دین فقط خلاصه در ظاهر نمیشود بلکه در باطن او نیز نفوذ کرده است.چنین فردی در همه ی مسائل چه خرد و چه کلان حرف دین را نگاه میکند، دیگر اینطور نیست «یؤمِنُ بِبعضٍ وَ یَکفُرُ بِبعضٍ» بلکه در همه زمان ها کارش را بر دین عرضه میکند که ببیند درست یا غلط. دغدغه ی چنین فردی دین است و بس.

بسم الله الرحمن الرحیم

باید در کارهایمان تفکری کنیم و به منشأ آنها پی ببریم، حتی همان کارهایی که برایمان عادی شده و فکر نمیکنیم که اشتباه باشند. مثل همین صدا زدن خانم به فامیل شوهر که وقتی کمی دقت میکنیم میبینیم از مبانی غربی نشأت گرفته که زن را یک مرد ناقص می دانند و اصالت را به به مرد میدهند لذا او را حتی به فامیل خود صدا نمیزنند بلکه به فامیل شوهر صدا میکنند. اگر اگر تأملی در ریشه ی کارها داشته باشیم بعضی از آنها را ترک و بعضی را محکم تر از قبل انجام میدهیم.