بسم الله الرحمن الرحیم

ریشه ی مشکلات در همه ی عرصه های زندگی مان به محدود کردن بندگی برمی گردد  . محدود کردن بندگی یعنی اینکه مثلا در مسجد،در هیئت ، در پایگاه بسیج وغیره و غیره خود را بنده میبینیم اما در خرید و فروش هایمان ، در آمدهایمان ، حساب های بانکی مان و.... خود را آزاد  .

بندگی حقیقی یعنی اینکه انسان در تمام مراحل زندگی ، در تمام گذرگاه ها خود را عبد الله ببینیم و این مرحله بالاترین کمال است حتی از رسالت الهی هم مقدم تر و به همین دلیل است که در بخشی از شهادتین که مربوط به حضرت محمد ( صلی الله علیه و آله ) است اول به عبد بودن ایشان شهادت میدهیم و اینطور میگوییم که « أشهدُ أنَّ محمداً عبدُهُ و رسولُه   ».

اگر بندگی مان را از حصاری که برایش ایجاد کردیم آزاد کنیم ، آنگاه مشاهده میکنیم که تمام مشکلات حل میشود. انشاء الله

بسم الله الرحمن الرحیم

زمینی که فرو افتاده علی رغم اینکه از دور ممکن است دیده نشود ولی سرشار از نعمت الهی که باران است میشود بخلاف زمین های مرتفع همچون کوه ها که به سرعت نعمت الهی از آنها دور میشود. لذا شاعر زیبا میگوید که :« افتادگی آموز اگر طالب فیضی  هرگز نخورد آب زمینی که بلند است» اگر میخواهیم سرشار از الطاف و نعمت هایی الهی شویم ، باید شکسته شویم البته شکستگی در مقابل عظمت او اگر اینطور شدیم دیگر راه رفتن مان نیز متفاوت میشود که « عِبادُ الرَّحْمنِ الَّذینَ یَمْشُونَ عَلَی اْلأَرْضِ هَوْنًا » دیگر خودمان در دستگاه الهی چیزی نیستیم ، چه رسد به اینکه به مال و پست های مادی و... خود افتخار کنیم زیرا میدانیم که « إنّ أکرَمَکم عندَ الله أتقاکم »

بسم الله الرحمن الرحیم

انسان موحّد نمیتواند نسبت به اطراف خود بی تفاوت باشد. اصلا سازشگری برای او معنایی ندارد. او نمیتواند در جایی که چیزی جز خدا قد علم کرده سکوت اختیار کند مگر اینکه بداند صحبت او بیش از سکوت او ضرر میرساند. به جریان کربلا که نگاه میکنیم این مطلب را به وضوح مشاهده میکینم. حضرت اباعبدالله الحسین(علیه السلام) نمیتواند سکوت کند هر چند که برزگانی بیاییند و او را از رفتن نهی کنند و هر چند که در مراسم حج باشد. به هر حال باید برود. خوب ما هم کلاه خودمان را قاضی و ببینیم واقعا اینطور هستیم یا نه همچون علف های ظریفی هستیم که با هر بادی به جهتی منعطف میشوند

بسم الله الرحمن الرحیم

حضرت برای ظهور به یار نیاز دارند. اینطور نیست که اقامه ی عدل بدون یاور ممکن باشد. اگر قرار است عدالت در تمام جهان برقرار شود به فرماندهان و بالتّبع نیروهایی نیاز است که قانون جامع حضرت را به مرحله ی اجرا درآورند. باید ببینیم طوری رفتار میکینم که از مصادیق یاران و مجریان طرح جامع مهدویت باشیم

بسم الله الرَّحمن الرَّحیم

گذرا از کنار مسائل عبور نکنیم. شاید به ظاهر کار ما کارِ خیلی کوچکی باشد اما اگر به تمام وجوه آن نگاه کنیم متوجه عظمت آن میشویم. این نگاه هم نسبت به کارهای خوب صدق میکند و هم کارهای بد . اگر وسعت دیدمان را بالا ببریم دیگر اینطور نیست که کار بدی را به خاطر کوچکی انجام دهیم و یا کار خوبی را به خاطر کوچکی ترک کنیم .

بسم الله الرحمن الرحیم

برای حرکت و عمل به محبت نیاز است. تا محبت نباشد کشِش به سوی عمل ایجاد نمی شود. این حرف را میتوان در اطرافیان دید، شما دو نفر  را می بینید که دو لباس یکسان پوشیده اند، جستجو که شود، متوجه خواهید شد که این دو به یکدیگر علاقه و محبت دارند. به طور کلی محبت سبب میشود که فرد به هر آنچه که محبوب خود علاقه دارد، علاقمند شود. لذا خدای متعال در قرآن میگوید:«قل إن کُنتم تُحِبُّون اللهَ فَاتَّبِعُونی یُحبِبکُم اللهُ وَ یَغفِر لَکُم ذُنوبَکم...  : بگو اگر خدا را دوست می دارید پس پیروی از من کنید تا خدا نیز شما را دوست بدارد و گناهانتان را ببخشاید...»(آل عمران/31) این آیه یعنی محبت باید تبعیت را در پی داشته باشد و اگر می بنیم تبعیت نیست معلوم میشود که در محبت صادق نبوده ایم.

بسم الله الرحمن الرحیم

آیا همین که نام ما مسلمان باشد کفایت میکند، یقیناً جواب هر انسان عاقل و آگاه به معارف دینی منفی است. برداشت هر محصولی نیاز به کار و تلاش قبل از فصل برداشت دارد و همین است که خدای متعال در کتاب خود می گوید « یا أیّها الذین آمَنوا آمِنوا بالله و رسولِه.... : ای کسانی که (به زبان) ایمان آورده اید(از ته دل) به خدا و رسولش .... ایمان بیاورید» خدا مسلمان واقعی میخواهد. کسی که اسلام را از مرحله ی قلب و زبان به اعضاء و جوارح رسانده. خدا هیچ جایی در قرآن نگفته است که « کسانی که میگویند ما نماز میخوانیم یا میگویند ما زکات میدهیم و .... جایشان بهشت است» بلکه میگوید « کسانی که نماز اقامه می کنند و زکات میدهند و.... جایشان بهشت است. انشاء الله خدا همه ما را از عالمان عامل و مخلص قرار دهد.